Wóz pod -U-R-S-U-S- C-330 1:8
Re: Wóz pod -U-R-S-U-S- C-330 1:8
Spotkałem się z łącznikami burt po środku wozu, łącznikach spodniarki z burtami na środku oraz łańcuchami, które przytrzymują tełki (przednia i tylna burta) przed wypadnięciem. Wóz po dziadku po rozłożeniu kłonic był w pozycji V z szerokim kątem rozwarcia. Wóz taty jaki nabyliśmy 20 km od domu rozkłada się na płasko.
Góralskie wozy leżą niejako na osi przez co mają dużo mniejszy skręt ale jak je zacznie ściągać na bok to się nie wywrócą. Moje mają niemal pełny skręt jak przyczepy na obrotnicy (ułatwia ręczne manewrowanie ).
Rejonowość i dostępność materiałów - tu nie ma jednego wzoru za który należało by się kłócić czy udowadniać swoje racje, to nie fabryka
Wóz ojca pochodzi z gospodarstwa gdzie był kowal, są dodane smaczki w wykończeniu gdzie przy innych wozach to samo rozwiązanie było prosto zrobione "aby działało".
Góralskie wozy leżą niejako na osi przez co mają dużo mniejszy skręt ale jak je zacznie ściągać na bok to się nie wywrócą. Moje mają niemal pełny skręt jak przyczepy na obrotnicy (ułatwia ręczne manewrowanie ).
Rejonowość i dostępność materiałów - tu nie ma jednego wzoru za który należało by się kłócić czy udowadniać swoje racje, to nie fabryka
Wóz ojca pochodzi z gospodarstwa gdzie był kowal, są dodane smaczki w wykończeniu gdzie przy innych wozach to samo rozwiązanie było prosto zrobione "aby działało".
Re: Wóz pod -U-R-S-U-S- C-330 1:8
Albercik masz rację. Różnice w konstrukcji wozów zależą w przeważnie od regionu Polski. Na północy Polski, będą to wozy fabryczne z Ornety, wozy zrobione przez okolicznych majstrów wzorowane na tych z Ornety lub na wozach poniemieckich.
Na południu Polski (woj. Dolnośląskie i Małopolskie) będą to wozy wzorowane na poniemieckich ciężkich wozach tzw. miejskich, które charakteryzują się użyciem dużej ilości elementów stalowych do ich budowy. Po za tym, wozy miejskie musiały mieć dobrą zwrotność, co wymusiło montaż podłogi powyżej kół. Wozy miejskie poruszały się głównie po drogach bitych, dzięki czemu mogły mieć większą ładowność, która z kolei wymusiła mocniejszą (cięższą) konstrukcję wozów.
O góralskich już napisałeś. Dodam tylko, że miały one lżejszą konstrukcję i mniejszą ładowność ze względu warunki terenowe (duże nachylenia terenu).
Na Podlasiu też występują wozy z nisko położoną skrzynią ładunkową ale w przeciwieństwie do wozów góralskich są szersze (mają większy rozstaw kół).
Na południu Polski (woj. Dolnośląskie i Małopolskie) będą to wozy wzorowane na poniemieckich ciężkich wozach tzw. miejskich, które charakteryzują się użyciem dużej ilości elementów stalowych do ich budowy. Po za tym, wozy miejskie musiały mieć dobrą zwrotność, co wymusiło montaż podłogi powyżej kół. Wozy miejskie poruszały się głównie po drogach bitych, dzięki czemu mogły mieć większą ładowność, która z kolei wymusiła mocniejszą (cięższą) konstrukcję wozów.
O góralskich już napisałeś. Dodam tylko, że miały one lżejszą konstrukcję i mniejszą ładowność ze względu warunki terenowe (duże nachylenia terenu).
Na Podlasiu też występują wozy z nisko położoną skrzynią ładunkową ale w przeciwieństwie do wozów góralskich są szersze (mają większy rozstaw kół).
Re: Wóz pod -U-R-S-U-S- C-330 1:8
Witam mam do ciebie pytanie i wielka prośbę czy mógłbym u ciebie zamówić też taki wóz, marzy mi się od początku żeby mieć tego Ursusa razem z przyczepą i z tyłu jeszcze podczepiony wóz, dałoby radę bardzo proszę ja nie podejmuję się tego bo nie mam pojęcia, mógłbyś zrobić też dla mnie, i jaka cena, proszę cię bardzo
Re: Wóz pod -U-R-S-U-S- C-330 1:8
Nie obraź się, ale nie podejmę się tego.
To trwa tygodniami. Dużo roboczogodzin itd.
Mam tez ograniczy dostęp do tokarki, frezarki....
Wiecej kół też nie posiadam.
Pozdrawiam
To trwa tygodniami. Dużo roboczogodzin itd.
Mam tez ograniczy dostęp do tokarki, frezarki....
Wiecej kół też nie posiadam.
Pozdrawiam
Re: Wóz pod -U-R-S-U-S- C-330 1:8
Wyszło super. Jedna rzecz tylko mnie zastanawia. Sposób połączenia rozwory z osią skrętną. We wszystkich wozach z jakimi miałem doczynienia połączenie to było wykonane poprzez stalowy łącznik w kształcie litery h. Tutaj zrobione jest tak że przez ten patyczek przechodzi bezpośrednio sworzeń mechanizmu obrotu. Spotkał się ktoś z takim rozwiązaniem w rzeczywistości ?
-
- Posty: 284
- Rejestracja: 01 sie 2014, 22:11
Re: Wóz pod -U-R-S-U-S- C-330 1:8
Ta część, ten łącznik rozwory to popularnie (i nie tylko) była nazywana "kuna rozwory".
Tu jest dość dobry opis części wozu taborowego (wojskowego), ale nazewnictwo części wozu czy to taborowy, czy "chłopski" zasadniczo się nie różniły...
"http://www.lucznictwokonne.pl/zurawiejk ... b/t01.html
Oś z żelaza zlewnego, długości 140 cm. Średnia osi o przekroju prostokątnym przechodzi po obu końcach w okrągłe tarcze czyli opory, w dalszym zaś ciągu w stożkowe czopy o okrągłym przekroju, mające na końcu po dwa pionowe otwory.
Na czopach osi są osadzone koła. Obwód koła, złożony z 6 odcinków czyli dzwon, jest połączony z częścią środkową koła czyli piastą zapomocą 12 szprych. Dzwono ma z jednego końca występ - czop, z drugiego zaś wgłębienie - wpust. Czop jednego dzwona jest wsadzony we wpust drugiego w ten sposób złożony całkowity obwód. Szprycha ma z jednego końca czop dzwonowy, z drugiego czop piastowy. Czopem piastowym osadzona jest w gnieździe piasty a czopem dzwonowym w gnieździe dzwona. Piasta, odpowiednio obtoczony, krótki a gruby wałek drewniany, ma wzdłuż swej osi wydrążony okrągły otwór, w którym osadzona iest żeliwna tuleja. Zwężone końce piasty wzmocnione są opaskami żelaznemi, zwanemi pierścieniami piastowemi (1), środkowa, grubsza jej część, z obu stron gniazd szprychowych, węższemi opaskami, zwanemi tradynkami (2). Obwód koła ściągnięty jest obręczą żelazną.
Przed spadaniem z osi chroni koło żelazna czapka, nałożona na czop osi i umocowana zapomocą motyczki z przetyczką. Przetyczka jest zabezpieczona przed wypadnięciem przez zatyczkę.
Na średnią osi jest nałożony wyżłobiony od spodu próg tylny (3), mający z wierzchu trzy wcięcia poprzeczne, dwa skrajne do osadzenia ramion wideł, środkowe zaś na rozworę. Wzdłuż progu jest nałożona ławka tylna (4), mająca od spodu odpowiednie do progu wcięcia poprzeczne. W obu końcach ławki, okutych opaskami, są wycięte skośne otwory do osadzenia kłonic. Oś, próg, widły i ławka są związane z sobą czterema ściągaczami ławki (5), a końce osi i progu ponadto dwoma ściągaczami progu (6).
Osadzone w ławce kłonice tylne (7) stanowią oparcie dla boków skrzyni. Na górnych końcach kłonic umocowane są uchwyty luśniowe (8), przytrzymujące górne końce luśni. - Luśnie (9) są to pręty żelazne, wspierające kłonice. Dolny koniec luśni jest nałożony na koniec osi; okrągłe ucho luśni wchodzi na motyczkę między jej występ a przetyczkę.
Widły (10) są wykonane z belki, do połowy rozciętej wzdłuż i rozgiętej w dwa ramiona. Ramiona są osadzone w skrajnych wcięciach progu i ławki. Połączenie wideł z osią wzmacniają dwa żelazne łączniki (11), przykręcone jednym końcem do trzona wideł, drugim zaś założone na ramiona ściągaczy progu. Trzon wideł ma od spodu wyżłobienie do przytrzymywania rozwory; na końcu zaopatrzony jest w sprężynę z zębem (12).
Rozwora (13) łączy z sobą obie części podwozia. Jej koniec tylny osadzony jest w środkowem wcięciu progu i ławki; wysunięciu się zapobiega przetyczka rozwory. Poza tem połączona jest z tylną częścią podwozia zapomocą zwirki (14), t. j. żelaznej opaski, zachodzącej na sprężynę z zębem, umieszczoną na końcu trzona wideł. - Przedni koniec rozwory, okuty opaską, wsunięty jest między ramiona żelaznej kuny rozwory (15) i umocowany ruchomo sworzniem kuny (16), zabezpieczonym przed wypadaniem przez zatyczkę. Dalsza część, t. zw. szyjka kuny (17), wpuszczona w środkowe wcięcie w górnej powierzchni progu przedniego, jest przymocowana do niego sworzniem skrętu (18).
Podwozia część przednia składa się z osi, dwóch kół (przednich), progu, ławki, śnic z podymą, kierownika z dwiema kłonicami, orczycy z orczykami, dyszla oraz okucia.
Oś przednia nie różni się od tylnej. Koła mają mniejszą średnicę. Czapki utrzymywane są na czopach osi zapomocą odmiennych przetyczek z główką; główkę stanowi okrągła płytka do oparcia stopy przy wsiadaniu.
Średnia osi jest okryta z wierzchu progiem przednim. W środkowem wcięciu progu umocowana jest sworzniem skrętu kuna rozwory; wcięcie to jest zabezpieczone przed wycieraniem przez okucie z blachy. We wcięciach bocznych są osadzone śnice (19). Na śnice jest nałożona odpowiedniemi wcięciami ławka przednia. Związanie osi, progu i ławki jest takie same, jak w tylnej części podwozia. Tylne końce śnic złączone są podymą (20), okutą z wierzchu blachą. Podyma opiera się górną swą powierzchnią o przechodzącą ponad nią rozworę, usztywniając w ten sposób całe podwozie w kierunku pionowym. Przednie końce śnie uchwycone są w opaskę (21) oraz w dwie kuny wpustu dyszlowego (22), Do śnic przykręcone są żelazne łuki zwrotnic (23), oparte w środku na ławce. - Śnice wraz z podymą tworzą trójkąt, którego wierzchołkiem jest wpust dyszlowy a podstawą podyma.
Na ławce przedniej leży kierownik (24), który w skośnych otworach na obu końcach, okutych opaskami, ma osadzone kłonice przednie (25), wzmocnione z zewnątrz żelaznemi podpórkami (26) zamiast luśni. W czasie zmiany kierunku (skrętu przedniej części podwozia) ma kierownik, pozostający w miejscu, oparcie na łukach zwrotnic. Kierownik przymocowany jest ruchomo do ławki i progu sworzniem skrętu (18), przepuszczonym pionowo przez kierownik, ławkę, szyjkę kuny rozwory i ucho do sworznia, przykręcone do progu.
Pierwszą od strony dyszla kuną wpustu dyszlowego przytwierdzona jest do śnic orczyca stała (27). Końce jej są przymocowane ponadto do ściągaczy progu dwoma prętami żelaznymi, t. zw. ciągłami (pojedynczemi - 28). Koniec każdego ciągła, osadzony w orczycy, jest wygięty w półokrągłe ucho do orczyka (29). - O ile orczyca jest ruchoma, zawiesza się ją pod wpustem dyszlowym na haku do orczycy, przytwierdzonym do pierwszej od strony dyszla kuny wpustu dyszlowego. - W uchach orczycy zawieszone są orczyki. Końce orczyków mają wcięcia do założenia postronków.
Dyszel jest to drąg długości około 3,5 m. Grubszy jego koniec, czworokątnie obciosany, wsuwa się we wpust dyszlowy, umocowując go w kunie wpustu za pomocą przetyczki dyszla. Przedni koniec dyszla ma okucie z blachy. Dolna część przedniego okucia dyszla kończy się hakiem doprzęgowym, a u spodu wygięta jest w występ, który wraz z osadzonym w górnej części okucia lonikiem stanowi oparcie dla ogniwa dyszlowego naszelnika.
Nadwozie stanowi skrzynia długości ogólnej 300 cm, długości użytecznej (t. j. od kozła do zasuwy) 240 cm, szerokości górą 85 cm a dołem 57 cm, wysokości 60 cm. Składa się z dwóch boków, dennicy z podnóżem, kozła i zasuwy (rys. 22).
Bok skrzyni jest drabinką, poszytą od wewnątrz deskami, a składa się z dwóch drągów, górnego i dolnego (30), połączonych z sobą siedmioma sponami (31) oraz związanych dwoma ściągaczami boków (32). W poszyciu są wycięcia do uwiązania płachty.
Dennica oraz zasuwa (33) są wykonane z desek, połączonych poprzeczkami. Przód dennicy tworzy ukośne podnóże (34) kozła; z tyłu przytwierdzone są uchwyty do koła zapasowego (rys. 23).
Tu jest dość dobry opis części wozu taborowego (wojskowego), ale nazewnictwo części wozu czy to taborowy, czy "chłopski" zasadniczo się nie różniły...
"http://www.lucznictwokonne.pl/zurawiejk ... b/t01.html
Oś z żelaza zlewnego, długości 140 cm. Średnia osi o przekroju prostokątnym przechodzi po obu końcach w okrągłe tarcze czyli opory, w dalszym zaś ciągu w stożkowe czopy o okrągłym przekroju, mające na końcu po dwa pionowe otwory.
Na czopach osi są osadzone koła. Obwód koła, złożony z 6 odcinków czyli dzwon, jest połączony z częścią środkową koła czyli piastą zapomocą 12 szprych. Dzwono ma z jednego końca występ - czop, z drugiego zaś wgłębienie - wpust. Czop jednego dzwona jest wsadzony we wpust drugiego w ten sposób złożony całkowity obwód. Szprycha ma z jednego końca czop dzwonowy, z drugiego czop piastowy. Czopem piastowym osadzona jest w gnieździe piasty a czopem dzwonowym w gnieździe dzwona. Piasta, odpowiednio obtoczony, krótki a gruby wałek drewniany, ma wzdłuż swej osi wydrążony okrągły otwór, w którym osadzona iest żeliwna tuleja. Zwężone końce piasty wzmocnione są opaskami żelaznemi, zwanemi pierścieniami piastowemi (1), środkowa, grubsza jej część, z obu stron gniazd szprychowych, węższemi opaskami, zwanemi tradynkami (2). Obwód koła ściągnięty jest obręczą żelazną.
Przed spadaniem z osi chroni koło żelazna czapka, nałożona na czop osi i umocowana zapomocą motyczki z przetyczką. Przetyczka jest zabezpieczona przed wypadnięciem przez zatyczkę.
Na średnią osi jest nałożony wyżłobiony od spodu próg tylny (3), mający z wierzchu trzy wcięcia poprzeczne, dwa skrajne do osadzenia ramion wideł, środkowe zaś na rozworę. Wzdłuż progu jest nałożona ławka tylna (4), mająca od spodu odpowiednie do progu wcięcia poprzeczne. W obu końcach ławki, okutych opaskami, są wycięte skośne otwory do osadzenia kłonic. Oś, próg, widły i ławka są związane z sobą czterema ściągaczami ławki (5), a końce osi i progu ponadto dwoma ściągaczami progu (6).
Osadzone w ławce kłonice tylne (7) stanowią oparcie dla boków skrzyni. Na górnych końcach kłonic umocowane są uchwyty luśniowe (8), przytrzymujące górne końce luśni. - Luśnie (9) są to pręty żelazne, wspierające kłonice. Dolny koniec luśni jest nałożony na koniec osi; okrągłe ucho luśni wchodzi na motyczkę między jej występ a przetyczkę.
Widły (10) są wykonane z belki, do połowy rozciętej wzdłuż i rozgiętej w dwa ramiona. Ramiona są osadzone w skrajnych wcięciach progu i ławki. Połączenie wideł z osią wzmacniają dwa żelazne łączniki (11), przykręcone jednym końcem do trzona wideł, drugim zaś założone na ramiona ściągaczy progu. Trzon wideł ma od spodu wyżłobienie do przytrzymywania rozwory; na końcu zaopatrzony jest w sprężynę z zębem (12).
Rozwora (13) łączy z sobą obie części podwozia. Jej koniec tylny osadzony jest w środkowem wcięciu progu i ławki; wysunięciu się zapobiega przetyczka rozwory. Poza tem połączona jest z tylną częścią podwozia zapomocą zwirki (14), t. j. żelaznej opaski, zachodzącej na sprężynę z zębem, umieszczoną na końcu trzona wideł. - Przedni koniec rozwory, okuty opaską, wsunięty jest między ramiona żelaznej kuny rozwory (15) i umocowany ruchomo sworzniem kuny (16), zabezpieczonym przed wypadaniem przez zatyczkę. Dalsza część, t. zw. szyjka kuny (17), wpuszczona w środkowe wcięcie w górnej powierzchni progu przedniego, jest przymocowana do niego sworzniem skrętu (18).
Podwozia część przednia składa się z osi, dwóch kół (przednich), progu, ławki, śnic z podymą, kierownika z dwiema kłonicami, orczycy z orczykami, dyszla oraz okucia.
Oś przednia nie różni się od tylnej. Koła mają mniejszą średnicę. Czapki utrzymywane są na czopach osi zapomocą odmiennych przetyczek z główką; główkę stanowi okrągła płytka do oparcia stopy przy wsiadaniu.
Średnia osi jest okryta z wierzchu progiem przednim. W środkowem wcięciu progu umocowana jest sworzniem skrętu kuna rozwory; wcięcie to jest zabezpieczone przed wycieraniem przez okucie z blachy. We wcięciach bocznych są osadzone śnice (19). Na śnice jest nałożona odpowiedniemi wcięciami ławka przednia. Związanie osi, progu i ławki jest takie same, jak w tylnej części podwozia. Tylne końce śnic złączone są podymą (20), okutą z wierzchu blachą. Podyma opiera się górną swą powierzchnią o przechodzącą ponad nią rozworę, usztywniając w ten sposób całe podwozie w kierunku pionowym. Przednie końce śnie uchwycone są w opaskę (21) oraz w dwie kuny wpustu dyszlowego (22), Do śnic przykręcone są żelazne łuki zwrotnic (23), oparte w środku na ławce. - Śnice wraz z podymą tworzą trójkąt, którego wierzchołkiem jest wpust dyszlowy a podstawą podyma.
Na ławce przedniej leży kierownik (24), który w skośnych otworach na obu końcach, okutych opaskami, ma osadzone kłonice przednie (25), wzmocnione z zewnątrz żelaznemi podpórkami (26) zamiast luśni. W czasie zmiany kierunku (skrętu przedniej części podwozia) ma kierownik, pozostający w miejscu, oparcie na łukach zwrotnic. Kierownik przymocowany jest ruchomo do ławki i progu sworzniem skrętu (18), przepuszczonym pionowo przez kierownik, ławkę, szyjkę kuny rozwory i ucho do sworznia, przykręcone do progu.
Pierwszą od strony dyszla kuną wpustu dyszlowego przytwierdzona jest do śnic orczyca stała (27). Końce jej są przymocowane ponadto do ściągaczy progu dwoma prętami żelaznymi, t. zw. ciągłami (pojedynczemi - 28). Koniec każdego ciągła, osadzony w orczycy, jest wygięty w półokrągłe ucho do orczyka (29). - O ile orczyca jest ruchoma, zawiesza się ją pod wpustem dyszlowym na haku do orczycy, przytwierdzonym do pierwszej od strony dyszla kuny wpustu dyszlowego. - W uchach orczycy zawieszone są orczyki. Końce orczyków mają wcięcia do założenia postronków.
Dyszel jest to drąg długości około 3,5 m. Grubszy jego koniec, czworokątnie obciosany, wsuwa się we wpust dyszlowy, umocowując go w kunie wpustu za pomocą przetyczki dyszla. Przedni koniec dyszla ma okucie z blachy. Dolna część przedniego okucia dyszla kończy się hakiem doprzęgowym, a u spodu wygięta jest w występ, który wraz z osadzonym w górnej części okucia lonikiem stanowi oparcie dla ogniwa dyszlowego naszelnika.
Nadwozie stanowi skrzynia długości ogólnej 300 cm, długości użytecznej (t. j. od kozła do zasuwy) 240 cm, szerokości górą 85 cm a dołem 57 cm, wysokości 60 cm. Składa się z dwóch boków, dennicy z podnóżem, kozła i zasuwy (rys. 22).
Bok skrzyni jest drabinką, poszytą od wewnątrz deskami, a składa się z dwóch drągów, górnego i dolnego (30), połączonych z sobą siedmioma sponami (31) oraz związanych dwoma ściągaczami boków (32). W poszyciu są wycięcia do uwiązania płachty.
Dennica oraz zasuwa (33) są wykonane z desek, połączonych poprzeczkami. Przód dennicy tworzy ukośne podnóże (34) kozła; z tyłu przytwierdzone są uchwyty do koła zapasowego (rys. 23).
Ostatnio zmieniony 17 gru 2021, 18:43 przez wojtek12321, łącznie zmieniany 1 raz.
Re: Wóz pod -U-R-S-U-S- C-330 1:8
Ostatnio zmieniony 17 gru 2021, 18:51 przez RRC, łącznie zmieniany 2 razy.
-
- Posty: 284
- Rejestracja: 01 sie 2014, 22:11
Re: Wóz pod -U-R-S-U-S- C-330 1:8
To poprzeczne to nie śnice, tylko podyma, śnice to te elementy wzdłużne, te skośne, połączone z progiem, ławką przodka i stanowiące jednocześnie na przodzie wozu osadę dyszla, na ich tylnych końcach leży podyma, ta poprzeczna belka po której ślizga się rozwora.
Ostatnio zmieniony 17 gru 2021, 18:57 przez wojtek12321, łącznie zmieniany 1 raz.
Re: Wóz pod -U-R-S-U-S- C-330 1:8
Z tą nazwą spotkałem się dzisiaj, okolice Suchej Beskidzkiej. Śnicą nazywają właśnie tą poprzeczkę, ale z tego co piszesz pewnie to naleciałość regionalna
-
- Posty: 284
- Rejestracja: 01 sie 2014, 22:11
Re: Wóz pod -U-R-S-U-S- C-330 1:8
Chyba masz rację, różnie nazywano w różnych regionach, ale w naszej okolicy, naszym regionie części wozu nazywano tak jak w tej instrukcji taborowej, nie inaczej.
- jarekstryszawa
- Posty: 676
- Rejestracja: 12 gru 2012, 20:35
- Lokalizacja: Stryszawa
- Kontakt:
Re: Wóz pod -U-R-S-U-S- C-330 1:8
Palcza, Harbutowice
- jarekstryszawa
- Posty: 676
- Rejestracja: 12 gru 2012, 20:35
- Lokalizacja: Stryszawa
- Kontakt:
Re: Wóz pod -U-R-S-U-S- C-330 1:8
Po sąsiedzku, ale nie za miedzą
pozdrawiam
pozdrawiam
Re: Wóz pod -U-R-S-U-S- C-330 1:8
U mnie był wóz "firmowy" kupiony w jakiejś spółdzielni czy diabli tam wiedzą gdzie. W każdy razie była tam tabliczka z nr seryjnym, producentem, rokiem, ceną ..... Oczywiście nie pamiętam nic z tego co tam było napisane czy wybite. Dla mnie to była tylko zardzewiała blaszka którą urwałem i powyciągałem gwoździki jak rozerwałem portki.
Wracając do meritum u mnie było to rozwiązanie gdzie jeden sworzeń spinał cała furę w całość - stanowił oś obrotu.
Ale producent przewidział i drugą opcję za osią obudowaną belką drewnianą były otwory na sworzeń. Nikt tego na pewno nie przerabiał bo wymalowane było od zawsze oryginalna oliwkową farbą.
Czemu były dwie opcje nie wiem, nikt nigdy z tej drugiej u nas nie korzystał.
Natomiast wiem z pewnością że był ten poprzeczny element do mocowania orczyków, ale został usunięty bo ponoć był niepraktyczny.
Wracając do meritum u mnie było to rozwiązanie gdzie jeden sworzeń spinał cała furę w całość - stanowił oś obrotu.
Ale producent przewidział i drugą opcję za osią obudowaną belką drewnianą były otwory na sworzeń. Nikt tego na pewno nie przerabiał bo wymalowane było od zawsze oryginalna oliwkową farbą.
Czemu były dwie opcje nie wiem, nikt nigdy z tej drugiej u nas nie korzystał.
Natomiast wiem z pewnością że był ten poprzeczny element do mocowania orczyków, ale został usunięty bo ponoć był niepraktyczny.
Re: Wóz pod -U-R-S-U-S- C-330 1:8
To zdecydowanie furmanka bardzo dbającego o sprzęt gospodarza
Zetor 25, Zetor 25A, Zetor 25K, Zetor 50 Super, Zetor 3011 Major, Ursus C-325, Ursus C-328, Ursus C-4011, Ursus C-308, Dzik 2, Dzik 21, Robi 151, żniwiarka, silniki stacjonarne, snopowiązałki, młocarnia i wiele innych...