Ta część, ten łącznik rozwory to popularnie (i nie tylko) była nazywana "kuna rozwory".
Tu jest dość dobry opis części wozu taborowego (wojskowego), ale nazewnictwo części wozu czy to taborowy, czy "chłopski" zasadniczo się nie różniły...
"
http://www.lucznictwokonne.pl/zurawiejk ... b/t01.html
Oś z żelaza zlewnego, długości 140 cm. Średnia osi o przekroju prostokątnym przechodzi po obu końcach w okrągłe tarcze czyli opory, w dalszym zaś ciągu w stożkowe czopy o okrągłym przekroju, mające na końcu po dwa pionowe otwory.
Na czopach osi są osadzone koła. Obwód koła, złożony z 6 odcinków czyli dzwon, jest połączony z częścią środkową koła czyli piastą zapomocą 12 szprych. Dzwono ma z jednego końca występ - czop, z drugiego zaś wgłębienie - wpust. Czop jednego dzwona jest wsadzony we wpust drugiego w ten sposób złożony całkowity obwód. Szprycha ma z jednego końca czop dzwonowy, z drugiego czop piastowy. Czopem piastowym osadzona jest w gnieździe piasty a czopem dzwonowym w gnieździe dzwona. Piasta, odpowiednio obtoczony, krótki a gruby wałek drewniany, ma wzdłuż swej osi wydrążony okrągły otwór, w którym osadzona iest żeliwna tuleja. Zwężone końce piasty wzmocnione są opaskami żelaznemi, zwanemi pierścieniami piastowemi (1), środkowa, grubsza jej część, z obu stron gniazd szprychowych, węższemi opaskami, zwanemi tradynkami (2). Obwód koła ściągnięty jest obręczą żelazną.
Przed spadaniem z osi chroni koło żelazna czapka, nałożona na czop osi i umocowana zapomocą motyczki z przetyczką. Przetyczka jest zabezpieczona przed wypadnięciem przez zatyczkę.
Na średnią osi jest nałożony wyżłobiony od spodu próg tylny (3), mający z wierzchu trzy wcięcia poprzeczne, dwa skrajne do osadzenia ramion wideł, środkowe zaś na rozworę. Wzdłuż progu jest nałożona ławka tylna (4), mająca od spodu odpowiednie do progu wcięcia poprzeczne. W obu końcach ławki, okutych opaskami, są wycięte skośne otwory do osadzenia kłonic. Oś, próg, widły i ławka są związane z sobą czterema ściągaczami ławki (5), a końce osi i progu ponadto dwoma ściągaczami progu (6).
Osadzone w ławce kłonice tylne (7) stanowią oparcie dla boków skrzyni. Na górnych końcach kłonic umocowane są uchwyty luśniowe (8), przytrzymujące górne końce luśni. - Luśnie (9) są to pręty żelazne, wspierające kłonice. Dolny koniec luśni jest nałożony na koniec osi; okrągłe ucho luśni wchodzi na motyczkę między jej występ a przetyczkę.
Widły (10) są wykonane z belki, do połowy rozciętej wzdłuż i rozgiętej w dwa ramiona. Ramiona są osadzone w skrajnych wcięciach progu i ławki. Połączenie wideł z osią wzmacniają dwa żelazne łączniki (11), przykręcone jednym końcem do trzona wideł, drugim zaś założone na ramiona ściągaczy progu. Trzon wideł ma od spodu wyżłobienie do przytrzymywania rozwory; na końcu zaopatrzony jest w sprężynę z zębem (12).
Rozwora (13) łączy z sobą obie części podwozia. Jej koniec tylny osadzony jest w środkowem wcięciu progu i ławki; wysunięciu się zapobiega przetyczka rozwory. Poza tem połączona jest z tylną częścią podwozia zapomocą zwirki (14), t. j. żelaznej opaski, zachodzącej na sprężynę z zębem, umieszczoną na końcu trzona wideł. - Przedni koniec rozwory, okuty opaską, wsunięty jest między ramiona żelaznej kuny rozwory (15) i umocowany ruchomo sworzniem kuny (16), zabezpieczonym przed wypadaniem przez zatyczkę. Dalsza część, t. zw. szyjka kuny (17), wpuszczona w środkowe wcięcie w górnej powierzchni progu przedniego, jest przymocowana do niego sworzniem skrętu (18).
Podwozia część przednia składa się z osi, dwóch kół (przednich), progu, ławki, śnic z podymą, kierownika z dwiema kłonicami, orczycy z orczykami, dyszla oraz okucia.
Oś przednia nie różni się od tylnej. Koła mają mniejszą średnicę. Czapki utrzymywane są na czopach osi zapomocą odmiennych przetyczek z główką; główkę stanowi okrągła płytka do oparcia stopy przy wsiadaniu.
Średnia osi jest okryta z wierzchu progiem przednim. W środkowem wcięciu progu umocowana jest sworzniem skrętu kuna rozwory; wcięcie to jest zabezpieczone przed wycieraniem przez okucie z blachy. We wcięciach bocznych są osadzone śnice (19). Na śnice jest nałożona odpowiedniemi wcięciami ławka przednia. Związanie osi, progu i ławki jest takie same, jak w tylnej części podwozia. Tylne końce śnic złączone są podymą (20), okutą z wierzchu blachą. Podyma opiera się górną swą powierzchnią o przechodzącą ponad nią rozworę, usztywniając w ten sposób całe podwozie w kierunku pionowym. Przednie końce śnie uchwycone są w opaskę (21) oraz w dwie kuny wpustu dyszlowego (22), Do śnic przykręcone są żelazne łuki zwrotnic (23), oparte w środku na ławce. - Śnice wraz z podymą tworzą trójkąt, którego wierzchołkiem jest wpust dyszlowy a podstawą podyma.
Na ławce przedniej leży kierownik (24), który w skośnych otworach na obu końcach, okutych opaskami, ma osadzone kłonice przednie (25), wzmocnione z zewnątrz żelaznemi podpórkami (26) zamiast luśni. W czasie zmiany kierunku (skrętu przedniej części podwozia) ma kierownik, pozostający w miejscu, oparcie na łukach zwrotnic. Kierownik przymocowany jest ruchomo do ławki i progu sworzniem skrętu (18), przepuszczonym pionowo przez kierownik, ławkę, szyjkę kuny rozwory i ucho do sworznia, przykręcone do progu.
Pierwszą od strony dyszla kuną wpustu dyszlowego przytwierdzona jest do śnic orczyca stała (27). Końce jej są przymocowane ponadto do ściągaczy progu dwoma prętami żelaznymi, t. zw. ciągłami (pojedynczemi - 28). Koniec każdego ciągła, osadzony w orczycy, jest wygięty w półokrągłe ucho do orczyka (29). - O ile orczyca jest ruchoma, zawiesza się ją pod wpustem dyszlowym na haku do orczycy, przytwierdzonym do pierwszej od strony dyszla kuny wpustu dyszlowego. - W uchach orczycy zawieszone są orczyki. Końce orczyków mają wcięcia do założenia postronków.
Dyszel jest to drąg długości około 3,5 m. Grubszy jego koniec, czworokątnie obciosany, wsuwa się we wpust dyszlowy, umocowując go w kunie wpustu za pomocą przetyczki dyszla. Przedni koniec dyszla ma okucie z blachy. Dolna część przedniego okucia dyszla kończy się hakiem doprzęgowym, a u spodu wygięta jest w występ, który wraz z osadzonym w górnej części okucia lonikiem stanowi oparcie dla ogniwa dyszlowego naszelnika.
Nadwozie stanowi skrzynia długości ogólnej 300 cm, długości użytecznej (t. j. od kozła do zasuwy) 240 cm, szerokości górą 85 cm a dołem 57 cm, wysokości 60 cm. Składa się z dwóch boków, dennicy z podnóżem, kozła i zasuwy (rys. 22).
Bok skrzyni jest drabinką, poszytą od wewnątrz deskami, a składa się z dwóch drągów, górnego i dolnego (30), połączonych z sobą siedmioma sponami (31) oraz związanych dwoma ściągaczami boków (32). W poszyciu są wycięcia do uwiązania płachty.
Dennica oraz zasuwa (33) są wykonane z desek, połączonych poprzeczkami. Przód dennicy tworzy ukośne podnóże (34) kozła; z tyłu przytwierdzone są uchwyty do koła zapasowego (rys. 23).
). 
